Krótki kurs obsługi nastolatka (odc.3)

Kocham cię, kochanie moje

Tytuł piosenki Maanamu doskonale oddaje emocje nastoletnich Romea i Julii. Słowa te można rozumieć jako gorące uczucie do drugiej osoby, lecz także jako fascynację samym stanem zakochania. I tacy są nastolatkowie – zakochani głównie we własnym uczuciu.

Dopiero od 20. roku życia pojawia się miłość dojrzała. Nastolatek wkracza w świat uczuć miłością szczenięcą. Nie polega ona na poznawaniu drugiej osoby. Nastolatek kocha kochać, upaja się tym, a obiekt westchnień jest drugorzędny.

Osoba darzona uczuciem niekoniecznie musi o tym wiedzieć. To u nastolatka nic nadzwyczajnego. Pamiętamy swoje pierwsze zauroczenia, których nie komunikowaliśmy osobie obdarzonej względami. Mogliśmy przeżywać wielką miłość, a druga strona dowiadywała się o tym po kilkudziesięciu latach albo do dziś nie wie.

Dopiero w kolejnej fazie miłość młodzieńcza uświadamia nastolatkowi nową sferę uczuć. Już nie tylko do mamy czy taty, ale do chłopaka/dziewczyny - osoby odległej, lecz przyciągającej jak magnes. To uczucie jak wzburzone morze, ma przypływy i odpływy. Wczoraj nastolatek czuł tak, dzisiaj inaczej. Momentami przestaje rozumieć samego siebie, nie radzi sobie z emocjami.

To stany wywołane chwiejnością emocjonalną, szybkimi zmianami wektorów uczuciowych. Ten sam czynnik potrafi błyskawicznie wywoływać skrajnie przeciwstawne reakcje, czasami nawet równocześnie.

To jest świat, w którym nagle punktem odniesienia jest on/ona. Ja czuję coś do niego i to, co czuję, jest wspaniałe. Niewiele więcej potrzeba do szczęścia. Jednak, gdy nastolatek wyzna miłość obiektowi zauroczenia i spotka się ze wzajemnością, to nadal jeszcze nie ma mowy o poważnej więzi. Po prostu jest wspaniale tak być razem z nią, z nim. Ot, kocham cię, kochanie moje.